Բարեկամներ, այսօր մտադիր եմ ձեզ հետ զրուցել ԱՆԱՍՏԱՍ ՄԻԿՈՅԱՆԻ մասին:
Այո՛, հենց նրա, որի անվան շուրջ վերջին տարիներին այդքան կրքեր բորբոքվեցին:
Չեմ բանավիճի, չեմ արդարացնի, չեմ քննադատի, պարզապես կպատմեմ նրա մասին այն, ինչ եղել է:
Ինքնամաքրումի օրեր են, կանցնենք սա էլ, ու այդ ճանապարհը մեզանից ոմանք կանցնեն պատվով ու արժանապատվությամբ, իսկ ոմանք այդ ճանապարհը կանցնեն ինքնաոչնչացման հեշտ ու մահաբեր ուղով...
Մի օր գրասենյակ մտնելով՝ աշխատակիցները դռան վրա ցուցանակ են տեսնում հետևյալ գրառումով. «Երեկ մեր աշխատակիցներից մեկը, ով խոչընդոտում էր ձեր առաջընթացին, մահացել է: Առաջարկում ենք մասնակցել հոգեհանգստի արարողությանը»:
Ավտոբուս նստելուց մոտս թղթադրամներ էին:
Վարորդն էլ թե բա պարտադիր պտի 100-անոց կոպեկ լինի: Ասում եմ, ես իմ գումարը վճարում եմ ու ես եմ որոշում ոնց վճարեմ:
Ամենաանհույս, ամենաամոթալի, ամենալքված, ամենաստորացուցիչ, ամենաչապրելու օրն էր 2020-ի նոյեմբերի 9-ը։
Այդ օրվանից այլևս ինձ համարում էի այս աշխարհում անիմաստ ապրած մարդ, ում ժամանակաշրջանում թշնամին հաղթանակ ունեցավ...
Զորավար Անդրանիկի խրատը Վրաստանի արտաքին գործոց նախարար Եվգենի Գեգեչկորիին՝ հայ-վրացական կարճատեվ պատերազմի առթիվ (զրույցը գրի է առել Երվանդ Փափազյանը։ Հանդիպմանը ներկա է եղել նաև Հովհաննես Թումանյանը):
Նիկոլի որոշածը պարզ է. ներքին դիմադրության տոտալ չեզոքացում։ Ինչու՞ է դա պետք Նիկոլին։ Ես հեռու եմ այն մտքից, որ այդ որոշումը միայն ներքաղաքական ենթատեքստ ունի։ Ցավոք, ներընդդիմադիր իրողություններն այնպիսին են, որ իշխանություն պահելու համար Նիկոլը նման քայլերի գնալու անհրաժեշտություն չունի...